Hoe doen ze het toch?

Ik had het er vandaag nog over met Celina... "Hoe doen ze het toch??"

Ze, zijn de echte "meisje-meisjes". Zo'n meisje dat ik wel wil zijn, maar waar ik zelfs na wanhopig proberen niet in slaag. 

Ik begin mijn dag nochtans meestal vrij goed. Netjes opgemaakt, geparfumeerd en m'n kleren en schoenen zorgvuldig uitgekozen. Als het even kan neem ik die ene sjaal, uit m'n collectie van de volledige 5 sjaals, die van kleur het minste vloekt bij de rest van m'n outfit. 

Tot daar gaat het goed. 

Het zal er maar om doen, dat het net die dagen waarop ik van mezelf zeg: "kind, je ziet er goed uit",  regent. Daardoor zijn de perfect opgemaakte ogen toch al een klein beetje uitgelopen nog voor ik goed en wel op de trein zit. 

Daar probeer ik koste wat het kost wakker te blijven (kwestie van de schmink te sparen), maar de slaap is me altijd te machtig. Gevolg: het moment dat ik in Brussel mijn ogen weer open doe,  is van de helft van de make-up geen spoor meer te bespeuren. 

Mijn haar heeft gelukkig geen last van regen, dus het kapsel redt het wel tot op kantoor. Het eerste uur toch. Daarna ga ik als een bezetene op zoek naar een elastiekje omdat het langs alle kanten kriebelt en mijn aandacht afleidt van m'n werk. Gedaan met het nette kapsel. Het blijft een slordig staartje voor de rest van de dag. 

Net na de middag krijg ik de klop van de hamer en begin ik in m'n ogen te wrijven. Fout, fout, fout! Nu is ook de andere helft van de make-up volledig naar de maan. Beter te verstaan als: er hangt meer zwart onder dan op m'n ogen. 

Ook beginnen m'n voeten op dat moment al serieus te knellen in mijn met zorg uitgekozen laarzen en mijn buik zou aangenamer aanvoelen in een trainingsbroek in plaats van de spannende nylon kousen die m'n bloed afsnoeren. Ik doe er nog een slopende vergadering bij, waar ik nog wat verder over m'n gezicht zit te wrijven en hou vol tot de dag om is. 

Ik sta na het werk op het perron bij twee perfect opgemaakte, heerlijk ruikende meisjes, in mantelpakjes en op naaldhakken. Hun poppenogen zien er uit alsof ze 5 minuten geleden opgemaakt zijn en het kan bijna niet anders dan dat ze de hele dag lang hebben lopen spuiten met hun flesje parfum en hun haar hebben gekamd. Aan hun stralende glimlach te zien, doen hun voeten in ieder geval nog geen pijn. 

Ik zie mezelf en de meisjes spiegelen in de aankomende trein en besef dat ik er na een lange werkdag echt verlept uit zie. Van de moeite die ik 's morgens heb gedaan, blijft er niets over. 

De vragen die we ons hierbij moeten stellen zijn: Hebben ze wonderschmink, wonderschoenen en een stalen karakter dat zich de hele dag sterk houdt? 

Of: Hebben ze zich om het uur opgesloten in het toilet om het boeltje bij te werken? 

Of: Hebben ze geen werk en zijn ze pas om 16u opgestaan? 

Ik vermoed het laatste. 

Een groot grijs, 4 keizerkes en een knobbeltjesvlaai

Naar de bakker gaan is niet evident. Ik doe het nochtans al van toen ik een jaar of 5 was. Maar nee, echt vanzelfsprekend is het niet meer nu. 

Eerst en vooral keer je een paar decennia terug als je hier de bakkerij binnen stapt. Het ziet er heel erg ouderwets uit als je het vergelijkt met Knokse en Gentse bakkerijen (een brood kost ook een stuk minder, dus dat heft mekaar dan weer op). 

Je hebt ook maar de helft zoveel keuze in producten. Makkelijk, zou je denken... maar niets is minder waar. 

Boterkoeken hebben ze niet. Of toch wel, een boterkoek is eigenlijk een soort boterkoek. Je kunt dus geen 4 soorten boterkoeken kopen. Er is maar één soort. (Iedereen nog mee?). Als je verschillende soorten boterkoeken wil kopen, moet je koffiekoeken vragen. 

De soorten koffiekoeken hebben dan weer andere namen dan bij ons. 

Een lange of een ronde suisse? No way! Krentenkoeken moet je vragen. 

Een chocoladekoek? No way! Een chocoladebroodje. Een éclair? Nee! Een sjoeke!

Als je pistolets vraagt, kijken ze naar je alsof ze het in Keulen horen donderen. Nochtans heet dat hier ook pistolets. Alleen spreek ik het blijkbaar uit als "piestolees" en is dat niet helemaal volgens het Hasselts accent. De truc is keizerpiestolees bestellen en gewoon "keizerkes" vragen. Dat lukt wel! 

Taart kun je niet kopen. Hier moet je vlaai eten. Vlaai is ook heel anders dan onze taart. Vlaai is altijd met confituur. Onze taarten kunnen ook met slagroom, crème au beurre of echt fruit zijn. Hier niet. 

Hier is het met confituur. Bij voorkeur met kriekenconfituur. 

Een groot bruin brood wordt hier ook niet gegeten. Hier eten ze grijs brood (jak!). 

Gelukkig moet ik dat niet dikwijls vragen, want meestal nemen we brood uit de broodautomaat. 

Daar valt trouwens ook een boek over te schrijven: 

Het zit namelijk zo: in de broodautomaat kun je kiezen: grijs (ahja!), wit, tarwe, volkoren,... brood.

Sinds deze week hebben we echter door dat de automaat gewoon zelf het brood kiest. Als je op tarwe duwt komt er soms een wit brood uit en soms ook een bruin, duw je op grijs komt er een volkoren brood uit, duw je op volkoren komt er gewoon bruin brood,... Het doet heel erg denken aan een vorm van broodroulette...

Je bent maar in één geval zeker van je keuze. Dat is als je op de onderste knop van de automaat duwt. Daar zitten altijd de zakjes boterkoeken. 

Euh, koffiekoeken.

Excuseer. 

Verhuisd!

We zijn verhuisd! 
Het heeft wat voeten in de aarde gehad. Letterlijk ook, nadat ze onze vloer weer hadden uitgebroken om de kapotte waterleiding te herstellen.
Na een goeie week zijn we eindelijk geïnstalleerd. Alles begint op z'n plaats te komen. We hebben zelfs een badkamer en de kleren zijn uitgepakt in onze spiksplinternieuwe kleerkast (oude gesneuveld in de verhuis).
Hier en daar moeten nog dingen worden opgehangen en in elkaar gestoken en enkele muren verdienen nog een laagje kleur maar voor de rest ziet het er piekfijn uit!

Ik kan me voorstellen dat er onder jullie wel enkele nieuwsgierigen zijn die zitten te popelen om de eerste previews van het appartement te zien. Bij deze geef ik jullie enkele teasers om onze stijl te ontdekken. Wie meer wil, moet naar Hasselt komen!