Interviewen volgens de regels van de kunst!

Vorige week ging ik voor het werk twee proffen interviewen. Artikels schrijven voor ons tijdschrift behoort immers tot één van mijn hoofdopdrachten.
Interviewen kan ik goed. Daar ging ik toch van uit. In de opleiding pedagogie moesten we nu en dan eens een interview afnemen. Vol zelfvertrouwen ga ik dus op pad.

Bij het binnenkomen ben ik al verrast. De proffen zijn om te beginnen geen proffen zoals ik ze had verwacht maar gewoon twee jonge kerels die zich ook helemaal niet als prof gedragen. Bij een prof denk ik na een volledige universitaire carrière nog altijd aan een oude grijze man die met moeite vriendelijk kan zijn. Fout dus!

Zoals het hoort ("lik een echten") haal ik m'n stoere dictafoontje boven. Het is een digitaal, geleend van een collega. Dat van mij is namelijk één met cassetten en dat is écht niet meer van deze tijd ;-).
Ik had er de dag voordien nieuwe batterijen in gestopt om zeker geen flaters te begaan. Ik had het ook wat zitten testen en in m'n platste West-Vlaams een hele minuut lang "test test test test test test..." zitten zeggen. Zit ik daar dus, met m'n vragen en m'n stoere dictafoontje en wil ik dat spul aanzetten... Wat doet het!? Dat begint ik weet niet hoe luid die "test test test test..." van gisteren af te spelen. Bij die proffen die klaar zitten om geïnterviewd te worden. Oh boy. Goeie eerste indruk.

Prof 1 stelt voor om het onderzoek eerst te overlopen zodat ik daarna m'n vragen kan stellen. Ik ga akkoord, ook al heb ik het volledige onderzoek een keer of twee gelezen voor ik vertrok. Ik betwijfel of hij me nog veel nieuws zal kunnen vertellen.
Terwijl hij hoofdstuk per hoofdstuk, grafiek per grafiek overloopt (en daarbij doet alsof ik geen jota van statistiek ken) zit ik als een gek te knikken. Drie kwartier later, nadat prof 2 ook een betoog heeft gehouden, denk ik echt dat mijn kop er bijna af geknikt is en vraag ik me af of ik iets anders kan zoeken om te laten zien dat ik aan het opletten ben...
Gelukkig houden ze op dat moment op en vragen ze of ik aan mijn vragen kan beginnen.

Aangezien ze het volledige onderzoek van naaldje tot draadje al uiteen hebben gedaan, zit ik daar met een blad vol netjes voorbereide vragen die al allemaal beantwoord zijn. Om toch maar iets te vragen pers ik er nog één detaillistisch dingetje uit, dat onderaan m'n blad staat en waar de focus van het artikel helemaal niet op zal liggen. Daarna zeg ik dat alles al aan bod is gekomen in hun uitgebreide uiteenzetting. (*zucht*).

Prof 2 geeft me een gedrukt exemplaar van het onderzoek en haalt zijn kaartje boven voor als ik hem nog wil contacteren. Ik bedank hem uitvoerig en realiseer me net op tijd dat ik ook kaartjes heb. Die heb ik eigenlijk enkel nog maar uitgedeeld aan m'n ouders, m'n zus, Stefan z'n zus,... want elke keer als ik ze écht nodig heb, heb ik ze niet bij. Maar nu, nu had ik ze wél bij!
Volledig blinkend van trots haal ik m'n gebloemde Oilily-portefeuille boven en haal er mijn kleurig visitekaartje met een foto van 4 kindjes uit. De prof moet lachen, basisonderwijs zeker? Ja, inderdaad meneer de professor, dat is iets anders dan die saaie KULeuven hé :-D.

Op weg naar huis bedenk ik dat niemand aan het artikel zal zien dat het interview allesbehalve volgende regels van de kunst is verlopen. Eens het gepubliceerd is ben ik weer zo professioneel als maar zijn kan. Haha!

Voor wie er aan denkt om katten in huis te nemen...

Bedenk dan eerst...  

... dat katten liever niet op de grond lopen. Ze kiezen voor de moeilijkste weg, over de meubels, in plaats van er onder. 

... dat katten niet rustig zijn wanneer jij rustig bent. Ze krijgen 3 keer per dag een kriese waardoor ze beginnen rond te sjeezen als de zotjes door je appartement. Liefst om 7u 's morgens als je net wakker bent, om 12u 's middags als je net wil eten, en om 23u 's avonds als je wil gaan slapen. 

... dat katten niet eten wat jij hen geeft. Snoepjes met zalm van Whiskas? Jakkie! Brokjes van Friskies? Jakkie! Paté willen ze en anders niets! Weeeeeeenen tot ze paté krijgen! Dat is de truc. Andere mogelijkheden zijn grotemenseneten stelen van tafel, knabbelen aan de planten, groentenpap eten van baby's die op bezoek zijn,... 

... dat katten liefst zelf mails typen, foto's op facebook becommentariëren, en statussen updaten. In kattentaal. Bijvoorbeeld: ouzoaépç!ozadupOS98. WAARBIJ ZE ALTIJD EINDIGEN OP DE CAPSLOCK TOETS; 

... dat je 100000 mandjes, dekentjes, zachte plekjes mag voorzien om op te slapen. Ze kiezen toch hun eigen plekje. In de salontafel, bovenop de verse was, op het netjes opgeplooide tafelkleed dat al opgeruimd is, op de kast op de loopkleren van stefan,... 

... dat je geen 5 minuten gerust bent of er zit er één op tafel, in de kast, in de wasmachine,... 

... dat een kattenbak stinkt. Babypoederzand of niet. 

Maar...

Ze komen ook heel veel op je schoot liggen, zijn dolcontent als je thuiskomt, kijken zo schattig en ronken zo lief :-)... 

Weekendje Hasselt? Tips van een "insider"!

Ok, ik weet het, ik mag me echt nog geen Limburger noemen... Maar ik begin wel de leukste plekjes in Hasselt te leren kennen.

Voor wie graag een uitstapje plant, dit zijn de places to be:

Een leuk meisjeswinkeltje met allerlei leuke prulletjes, decoratie, zeepjes, stofjes,... vind je in het Hemelrijk 9.

Voor de lekkerste nootjes, geconfijt fruit, olijven, zongedroogde tomaten,... ga je naar Nuts about nuts in het galerijtje in de Demerstraat.

De lekkerste koffie, gebakjes, thee,... in een gezellig decor: één adres: coffee café in de Badderijstraat
én de andere lekkerste koffie, vind je om de hoek bij Mucho Gusto op de zuivelmarkt.

Bij Paplou in de dorpsstraat kun je tussen de retro spulletjes snuisteren. Je vindt er decoratie, juweeltjes, mooie retro-kleedjes en leuke t-shirts en kinderkleertjes. 

Zin in een lekkere lichte pasta met zicht op het stadhuis? Dan moet je bij Rossi zijn op het Groenplein. 

Geen overvolle borden pasta die je nooit op krijgt, maar heel mooi gedresseerde bordjes met porties die net groot genoeg zijn. 

Een leuk plekje (met een überoriginele naam) om de bloemetjes buiten te zetten of gewoon iets op het gemak te drinken is Café Café. 

Het schoenenwalhala in Hasselt: La Bottega. Het is niet altijd even goedkoop, dus draai je droomschoenen even om voor je vraagt om ze te passen ;-), maar je kunt er ook koopjes doen en de verkoopsters weten van aanpakken! 

(Dit bericht zal hoogstwaarschijnlijk nog aangevuld worden aangezien ik nog lang niet gedaan heb met ontdekken :)). 

Our house, in the middle of the street

Sterkte

Het is een zwarte dag vandaag. Ik ben er helemaal niet goed van. Iedereen van ons is ooit zelf op sneeuwklassen geweest of heeft al eens een bus met kinderen begeleid op kamp. Je mag niet denken dat er zoiets gebeurt... en toch kan het...

Sterkte aan alle families, vrienden,... van de slachtoffers van het busincident.
Ook de leerkrachten, directies en schoolbesturen van de betrokken scholen zullen in deze tijden heel wat steun kunnen gebruiken.

Meneer Doktoor.

-Gisteren ging ik langs bij de dokter voor m'n griepje. Nog tot woensdag thuis.-

Wat me toch altijd opnieuw verbaast in wachtzalen van dokters, is hoeveel mensen daar zitten die volgens mij helemaal niet ziek zijn. Dat is in Knokke zo. En dat is in Hasselt ook zo. Blakend gezond waren ze gisteren weer, de mensen die voor mij binnen mochten (die na mij eigenlijk ook). Als je dan in de ruit kijkt naar de weerspiegelingen, ben jij de enige die er uit ziet als een uitgewrongen schotelvod.

Zouden die daar dan allemaal zitten voor een doorsnee controletje van hun cholesterol en hun bloeddruk? Zo veel cholesterol is er nu toch ook niet in de wereld? Wat voor andere doorsnee controletjes kan een dokter nog doen? En moeten ze daarvoor gaan op het uur van de zieke mensen? Ze zouden aparte uren moeten voorzien voor mensen die niet ziek zijn!
Wat ook kan, is dat ze graag een griepje zouden hebben zodat ze thuis kunnen blijven. Echt, ze weten niet wat ze missen (dit is sarcastisch.)!

Die laatste optie lijkt me trouwens heel plausibel. Wat ik gisteren zag degouteerde me zo erg: Je kent het wel, als je een pagina wil omslaan, en het lukt niet, dat je dan even aan je vinger likt en dat de pagina blijft plakken,.......... Heb je al ooit iemand geweten die aan de pagina ZELF likt? Ik niet! Nu zat daar gisteren dus een oudere meneer, die bij iedere pagina van het tijdschrift dat hij aan het lezen was, aan het boekje zelf likte. Mijn maag keerde al door het zicht alleen (niet door het griepje!). Dat je dat nu thuis doet bij je eigen boeken, tot daar. Daar heb ik geen zaken mee. Maar in de wachtzaal van een dokter, waar de ene zieke na de andere die tijdschriften vast heeft... JEEK! Dat is toch vragen om de buikgriep, geef toe?
Hij heeft uiteindelijk ook nog een aantal bladen uit het tijdschrift gescheurd - iets wat je ook al niet doet in een wachtzaal vind ik persoonlijk - maar het waren niet deze waar hij aan gelikt had.
(Nee, ik heb geen tijdschriften gelezen, en nee, ik ga daar ook nooit geen tijdschriften meer lezen).

De rest van de wachters waren een stuk of 4 levendige Turkse vrouwen die een plaats afgesproken hadden om koffiekransje te doen veronderstel ik. Dat was nu toevallig de wachtzaal van de dokter geworden. Voor hen wel vervelend, want ze moesten constant naar buiten om te gaan roken. Volgende keer beter nadenken, dames!

't Is toch een apart publiek dat in wachtzalen zit hé :-). Respect voor de huisdokters!

Marie verlangt naar lente

Ik kocht gisteren een schattig knalgeel vestje in de H&M (€9,95!) en maakte vandaag een knaloranje broche. Het is niet per sé de bedoeling dat ze samen passen, maar aangezien je deze zomer toch gelijk welke knalkleuren mag combineren, vond ik het wel leuk!

De broche is gemaakt met een patroon van Mme Zsazsa, waarvoor dank!

Aaaaah... schoenen!

Dus, het schijnt dat ik een schoenenverslaving heb... Zoals de meerderheid van het vrouwelijk halfrond denk ik (is dit een uitdrukking? Het klinkt vreemd, vrouwelijk halfrond...).

Even wat argumenten om dit krachtig te ontkennen: 

1. Ik verslijt heel snel schoenen (true story). Dat komt omdat ik veel te voet ga. 

2. Niet alle schoenen passen bij alle kleren, dus voor verschillende outfits heb je nu eenmaal verschillende schoenen nodig. 

3. Mijn voeten groeien al heel lang niet meer. 

4. De schoenen maken de vrouw. 

Anyway, eigenlijk valt die verslaving best wel mee (ontkenningsfase?). Ik kijk vooral heel graag naar schoenen. De obsessie is er gekomen doordat ik nooit schoenen in mijn maat vind. Ik ben gezegend met een maatje 41, wat op zich wel meevalt. Er bestaan echt wel schoenen in die maat, maar niet veel. Je zult zien dat maat 41 er altijd onmiddellijk uit is. In de solden moet je ook eens de rekken inspecteren, dan valt het nog veel harder op. Eerst naar 37 of 38: het walhalla. Daarna tot helemaal achteraan in de winkel naar de 41: gedrochten. Een ander woord kan ik er niet voor vinden. 

Damesschoenen moeten schattig zijn. In de etalage zijn ze dat ook. Tot je ze ziet in maat 41 (die zetten ze natuurlijk niet in de etalage, ze hebben er al zo weinig)... 

Ik koop dus niet zo veel schoenen omdat het heel lang duurt voor ik mijn zin en maat heb gevonden (vraag maar aan Anne). 

Desondanks is het rare aan de hele situatie nu wel dat ik zo ongeveer verga in de schoenen. Ik heb een schoenenkast, eentje van Ikea. Daar kunnen er acht paar in. Acht paar schoenen. Serieus. Wat waren die mannen van Ikea aan het denken?? Dat het mannen waren, ben ik zeker van. Stefan z'n schoenen nemen 2 vakken in beslag. Dat maakt dat ik nog 2 vakken over heb voor mijn schoenen. Vier paar schoenen dus. Dat is een vrij hopeloze situatie. Daarom heb ik twee gigantische bakken gekocht (ook in Ikea). Die staan bovenop de kleerkast en zitten ook vol met schoenen. Daarnaast staan ook nog 3 aparte dozen met laarzen. De bakken waren wel groot genoeg voor de laarzen op zich, maar eigenlijk zitten ze al boemvol met gewone schoenen, dus waren er nog dozen nodig. En op de grond in de slaapkamer staan nog schoenen die ik met alle goede wil van de wereld niet opgeruimd krijg. En in de living staan eigenlijk ook altijd nog wel een paar schoenen. Of in de gang. Nu was ik laatst thuis in Knokke, en wat ontdekte ik daar toen ik m'n oude kast open deed? Juist, een lading schoenen waarvan ik het bestaan vergeten was. 

Blijkbaar moet ik dan toch wel al een behoorlijk fortuin gespendeerd hebben... en het toppunt is dat ik nooit schoenen heb om aan te doen! 

Verslaafd? Wie? IK? 

Hansopjes

Hansop. Is het geen fantastisch woord? Dat is zo'n pyjama uit één stuk met knopen vooraan. Lang, heel lang geleden, toen de dieren nog spraken (ja, volgens Anne ben ik stokoud), had ik er zo één. Of had Anne er zo één? Hoogstwaarschijnlijk hadden we er allebei één, aangezien we vaak hetzelfde hadden. Mama gebruikte ook altijd het woord "hansop" wat leidde tot hilariteit voor het slapengaan. Ik heb het heel lang niet gehoord, maar vandaag was ik op wandel met Jo-Lynn en waren we naar de babyrompertjes aan het kijken. Ik moest zo hard nadenken over een ander woord voor zo'n pyjama die lijkt op een rompertje, maar nu kom ik er op: een hansop. Het is een magisch woord en ik heb er ook een fijn gedichtje over gevonden.

Flopje wou een nieuw hansopje - Annie MG Schmidt.   Kinderen, heb je het goed begrepen: Alle zebraatjes hebben strepen, alle zebraatjes, let maar op, hebben een zwartgestreept hansop.   Waarom lach je? Lach je me uit? Hemeltje, dáár staat er een met een ruit! Dáár staat er een met een ruiten hansopje! (O, maar dat is geen gewoon zebraatje), dat is Flopje!   Vroeger was Flopje heel gewoon, vroeger had Flopje een strepenpatroon. Maar op zekere dag zei Flopje: Moeder, mag ik een ander hansopje? Een met een bloemetje, of met een nopje, of met figuurtjes of andere dingetjes of met konijntjes of zomaar met kringetjes?   Nee, zei moeder, want ik ben bang dat je precies lijkt op het behang. Strepen, zei moeder, is altijd apart, wit en zwart en wit en zwart, zebraatjes hebben toch altijd strepen? Altijd strepen, goed begrepen?   Toen is Flopje gaan hollen en hollen en hollen en hollen en hollen en hollen en niemand weet waar naar toe en toen hij terugkwam had hij een ruiten hansopje aan, lekker!
Bah, zei vader, tot je straf wassen wij die ruit er af, nee, o nee, zei moeder, nee want dan gaan de strepen mee, dan is Flopje helemaal bloot, zonder strepen gaat hij dood! Weet je wat, zei moeder trots: Nu is onze Flopje Schots.   Toen kwam 't grote Zebra-feest, alle zebraatjes zijn er geweest en ook Flopje met zijn hansopje en zijn naam is nu: Mac Flopje.     (Geef toe, 't is de max hé ;-))

Rijstepitje

Een van de eerste creaties met m'n nieuwe naaimachientje! Een kersepitje gevuld met rijst! Eerst was Stefan niet zo blij want onze volledige voorraad rijst zit er in... maar... toen het opgewarmd was in de microgolf was het onmiddellijk duidelijk wie de nieuwe eigenaar van het rijstepitje ging worden... ;-)
Het blijft ook echt lang warm. Ideaal voor pijntjes en koude voetjes!

Ik heb nu heel leuke frullige stofjes besteld zodat ik er meer kan maken. (Moet ook nog een beetje oefenen aan de vormpjes). Wordt vervolgd...