Vorige week ging ik voor het werk twee proffen interviewen. Artikels schrijven voor ons tijdschrift behoort immers tot één van mijn hoofdopdrachten.
Interviewen kan ik goed. Daar ging ik toch van uit. In de opleiding pedagogie moesten we nu en dan eens een interview afnemen. Vol zelfvertrouwen ga ik dus op pad.
Bij het binnenkomen ben ik al verrast. De proffen zijn om te beginnen geen proffen zoals ik ze had verwacht maar gewoon twee jonge kerels die zich ook helemaal niet als prof gedragen. Bij een prof denk ik na een volledige universitaire carrière nog altijd aan een oude grijze man die met moeite vriendelijk kan zijn. Fout dus!
Zoals het hoort ("lik een echten") haal ik m'n stoere dictafoontje boven. Het is een digitaal, geleend van een collega. Dat van mij is namelijk één met cassetten en dat is écht niet meer van deze tijd ;-).
Ik had er de dag voordien nieuwe batterijen in gestopt om zeker geen flaters te begaan. Ik had het ook wat zitten testen en in m'n platste West-Vlaams een hele minuut lang "test test test test test test..." zitten zeggen. Zit ik daar dus, met m'n vragen en m'n stoere dictafoontje en wil ik dat spul aanzetten... Wat doet het!? Dat begint ik weet niet hoe luid die "test test test test..." van gisteren af te spelen. Bij die proffen die klaar zitten om geïnterviewd te worden. Oh boy. Goeie eerste indruk.
Prof 1 stelt voor om het onderzoek eerst te overlopen zodat ik daarna m'n vragen kan stellen. Ik ga akkoord, ook al heb ik het volledige onderzoek een keer of twee gelezen voor ik vertrok. Ik betwijfel of hij me nog veel nieuws zal kunnen vertellen.
Terwijl hij hoofdstuk per hoofdstuk, grafiek per grafiek overloopt (en daarbij doet alsof ik geen jota van statistiek ken) zit ik als een gek te knikken. Drie kwartier later, nadat prof 2 ook een betoog heeft gehouden, denk ik echt dat mijn kop er bijna af geknikt is en vraag ik me af of ik iets anders kan zoeken om te laten zien dat ik aan het opletten ben...
Gelukkig houden ze op dat moment op en vragen ze of ik aan mijn vragen kan beginnen.
Aangezien ze het volledige onderzoek van naaldje tot draadje al uiteen hebben gedaan, zit ik daar met een blad vol netjes voorbereide vragen die al allemaal beantwoord zijn. Om toch maar iets te vragen pers ik er nog één detaillistisch dingetje uit, dat onderaan m'n blad staat en waar de focus van het artikel helemaal niet op zal liggen. Daarna zeg ik dat alles al aan bod is gekomen in hun uitgebreide uiteenzetting. (*zucht*).
Prof 2 geeft me een gedrukt exemplaar van het onderzoek en haalt zijn kaartje boven voor als ik hem nog wil contacteren. Ik bedank hem uitvoerig en realiseer me net op tijd dat ik ook kaartjes heb. Die heb ik eigenlijk enkel nog maar uitgedeeld aan m'n ouders, m'n zus, Stefan z'n zus,... want elke keer als ik ze écht nodig heb, heb ik ze niet bij. Maar nu, nu had ik ze wél bij!
Volledig blinkend van trots haal ik m'n gebloemde Oilily-portefeuille boven en haal er mijn kleurig visitekaartje met een foto van 4 kindjes uit. De prof moet lachen, basisonderwijs zeker? Ja, inderdaad meneer de professor, dat is iets anders dan die saaie KULeuven hé :-D.
Op weg naar huis bedenk ik dat niemand aan het artikel zal zien dat het interview allesbehalve volgende regels van de kunst is verlopen. Eens het gepubliceerd is ben ik weer zo professioneel als maar zijn kan. Haha!
