Logeerkamerkleur

Ik bedenk net dat ik nog geen conclusie heb geschreven over m'n enquête. Voor iemand met een wetenschappelijke opleiding is dit natuurlijk uit den boze. Er zijn al genoeg enquêtes op de wereld waar geen gevolg aan gegeven wordt.

Met 26 respondenten mogen we in eerste instantie stellen dat heel wat mensen begaan zijn met de kleur van onze logeerkamer. Dit aantal is echter verre van representatief voor het totale vriendenaantal. We mogen dus besluiten dat onze steekproef redelijk mislukt is.
Toch merken we een lichte voorkeur voor twee van de vier opties, zijnde olijfgroen met bruine accenten en rood met witte accenten. Deze opties behalen allebei exact evenveel stemmen.
Het écru met donkerblauw kunnen in ieder geval al uitsluiten (mijn excuses aan de individuen die hiervoor hun stem uitbrachten). Blijft dan de mossel noch vis "lichtbruin met lichtblauwe accenten" over.

Na een toevallig bezoekje in het nieuwe huisje van m'n schoonzus, die blijkbaar dezelfde verfsmaak als ik heeft, hebben we besloten om toch voor deze laatste optie te gaan. Het lichtbruin met lichtblauw is echt wel mooi, tijdloos, origineel, de max, toppie en supervet als je het op grote muren ziet. Het boekje van Levis is er niets tegen! Aangezien ook nog de volledige 6 van m'n vrienden vinden dat we voor deze optie moeten gaan, kunnen we gewoon niet anders ;-)!
Ook voor de rest van het appartement blijven we in hetzelfde gamma.
Voor de diehards of de extreme curieuzeneuzen:  http://www.coloresdelmundo.com/nepal/_nl/index.aspx

Pukkelpop alarm

Ik fiets vanmorgen, zoals iedere dag, niets vermoedend naar het station. Ik parkeer m'n fiets tussen de 1000 andere fietsen en zie nog net een meisje met een gigantische rugzak en een grote bidon water uit de auto van haar mama stappen. Terwijl ik mezelf nog afvraag of ze tegenwoordig ook al water moeten meenemen op scoutskamp, zie ik een groepje van een stuk of vijf slungels toekomen... met reuzenrugzakken én flessen water. Stilaan begint er iets te dagen... Wanneer ik tenslotte het station binnen ga en het perron van de trein naar Hasselt bekijk (ja, inderdaad, de trein die ik moet hebben want heb uitzonderlijk een afspraak in Leuven), wordt het duidelijk: het is Pukkelpop en ze zijn er dit jaar bijzonder vroeg in de ochtend bij.

Wanneer de trein het station komt binnen gereden moeten slechts een minuscuul aantal mensen in Gent afstappen. De rest blijft op elkaar geplakt met hun ronde tenten netjes in de inkom van de trein staan. Ik kan toch een plaatsje bemachtigen en begin voorzichtig rond te kijken. Ze zijn echt met massas! Naast mij zitten twee meisjes van 15 of hoogstens 16 jaar. Ze beginnen luidkeels te verkondigen "dat er op de site van de nmbs aangekondigd staat dat de mensen die naar Pukkelpop moeten, beter na de spits vertrekken. Maar ja zeg, dat al die werkmensen een keer na 9 uur vertrekken hé, anders hebben wij geen plaats op de camping!".

... Er zijn natuurlijk betere dingen om te zeggen als je even de trein van de werkmensen claimt met bidons water, reuzenrugzakken en ronde tenten. De boze blikken van de andere passagiers spreken boekdelen.
Daarna beginnen ze een soort muziek te luisteren waarvoor de drummer zeker een halve pallet Red Bull heeft moeten drinken. Jammergenoeg hebben ze slechte oortjes waardoor de helft van de trein kan meeluisteren. Weer boze blikken en gefrustreerd gezucht...
Ze tetteren door hun muziek heen over hun liefjes. Het meisje met de gouden nagels heeft er recent één van 20 jaar aan de haak geslagen, maar durft het niet zeggen thuis. Het meisje met de rode nagels zegt daarop dat alles echt wel beter is dan jongens van hun eigen leeftijd. Want die van 20 zijn tenminste volwassen!
(Oh boy!)

Wanneer de conducteur langskomt, moet hij 4 keer naar hun vervoerbewijzen vragen. Ik vraag me ondertussen stilzwijgend af wat je kunt denken als er op de trein een man naast je komt staan met een raar hoedje op z'n hoofd en een enorme nietjesmachine in z'n handen? Hoe kun je dan in hemelsnaam blijven "wablieft" zeggen en de bedoeling niet snappen?
Hun buurman doet echter nog beter! Hij laat eerst zijn vriendinnetje haar ticket tonen en zegt dan opgewekt tegen de conducteur: "het mijne is juist hetzelfde maar ik heb het niet bij". En de conducteur??? Die morrelt een heel klein beetje en loopt gewoon door!

Als de trein uiteindelijk in Leuven aankomt, stapt de helft van de Pukkelpoppers af en de andere helft blijft verbouwereerd zitten, twijfelend of ze nu in Leuven of in Hasselt moeten overstappen. De paniek dat ze er misschien niet zullen geraken, staat in hun ogen te lezen.
Ik doe de moeite niet om hen gerust te stellen en stap af. Ze hebben toch kleren, eten en drinken mee voor een week of vier. Die komen wel terecht.

Toevoeging (18/08): 
Na het onweer van daarnet krijgt de titel "Pukkelpop alarm" natuurlijk een heel andere betekenis. 
Sterkte voor de slachtoffers. 

Ode aan Sint-Cecilia

Vrijdagavond 12 augustus: concert op het Heldenplein door de harmonie Sint-Cecilia Heist. 

Het was een thuismatch, eentje waar er nog geen klein beetje zenuwen aan te pas komen. Of je nu op het Heldenplein zit, of je zit in je eigen living, veel verschil merkt een echte (Knokke)-Heistenaar niet. Ook het publiek kun je voor 90% bij voor- en familienaam noemen. Niets om nerveus voor te zijn dus!

Toch was het voor mij wel iets specialer dan de ontelbare andere concerten die ik al heb gespeeld. Eerst en vooral omdat ik dankzij de mooie ijzerwinkel in mijn mond nog altijd niet deftig kan dwarsfluiten en dus slagwerk "probeer" te spelen. Maar ook omdat de verhuis naar Hasselt steeds dichter bij komt.
Het was met de job in Brussel al moeilijk om iedere vrijdagavond op tijd in Heist te geraken voor de repetities, maar met een woonst in Hasselt wordt het toch echt wel een zware klus. Ik kan mezelf nog zoveel wijsmaken dat het wel zal lukken, echt lang zal ik dat waarschijnlijk niet volhouden. Het concert op het Heldenplein was dus hoogstwaarschijnlijk mijn laatste Sint-Ceciliaconcert.

Ik kijk met heel veel plezier terug op de +/- 12 jaar dienst en hou er super herinneringen aan over:

Uuuuuren in een uniform apepakje met een rok die nog nooit van het concept "lage taille" had gehoord en je zowat knevelde ter hoogte van je maag. Die rok werd gecombineerd met een hemd met een veel te grote kraag, een verkeerd geknoopte das en het 100ste paar nylon kousen waar geen gaten in mochten komen. Als afwerking had je een vest waar nog 3 man bij kon en waar de gouden tros met kogel ervoor zorgde dat je er uit zag als een uitgeschudden met scheve kleren aan. Kers op de taart waren de verplichte zwarte schoenen waarvan ik er nooit een paar heb gehad die écht goed zaten en de képie vol blutsen.
Na iedere activiteit wist je weer waarom je zoveel van jeansbroeken, gewone t-shirts en all-stars hield!

We deden talrijke uitstappen, naar tornooien en play-ins maar ook naar pretparken, we liepen zelfs een namiddag rond tussen de elektrische apparaten in Molecule! We vierden Cecilia-feestjes tot een gat in de nacht, deden fietstochten tot ons gat er van open lag en doorstonden misvieringen tot we plat lagen van het lachen.
We marcheerden rap in Holland en traag in Zeebrugge, we marcheerden in de donkeren en in de klaren, in de regen en in de zon, in de kou en in de hitte. We zaten uren op bussen, maakten jeugddagen, aten kilo's frieten, dronken liters bier en ice-tea en aten nog kilo's frieten.

De herinnering aan de fantastische groep mensen zal de herinnering zijn die het langste blijft plakken. Bedankt allemaal. Ik beloof dat ik zo veel als ik kan nog zal langskomen, maar doe me niet dood als er eens wat tijd tussen zit. Keep up the good work!

Nail art: Gouden bloemetjes!

Eerste dag Bumba!

De vrees om niets te doen te hebben hangt al van kindsbeen af altijd te wiebelen boven m'n hoofd. Tijdens één of ander onbewaakt moment nog voor de zomervakantie had ik beslist om m'n tijd toch ook nuttig te besteden tijdens mijn verlof. Gevolg: deze week mag ik een weekje kleuters/peuters entertainen in het thema Bumba.
Fluitje van een cent, zou een mens denken. Babysit van kindjes in alle groottes en maten, jarenlange speelplein ervaring, vorig jaar enkele dagen in het thema Hopla én op de koop toe pedagogie gestudeerd!
De voorbereiding hield dan ook niet veel in en al gauw was m'n planning voor deze week netjes opgemaakt.

Maar dan wordt het maandagochtend. Je beseft ineens dat je al bijna een volledig jaar achter je bureautje in Brussel zit en in de verste verte geen groepen kinderen meer hebt gezien. Dat besef je nog meer als de hordes blètende peuters binnen stromen, en dat besef je ten volle als je ze meeneemt naar je klasje waar ze je met grote ogen zitten aan te staren.
Als ze dan ook weigeren te reageren op expliciete peutervragen zoals: "En wat is jouw naam?" (denk aan de nadruk op "jouw")... Of wel reageren en je na vier keer opnieuw vragen de naam nog niet verstaan hebt... Njah, dan maak je er gewoon Noëlle van, ook al heet het kind in theorie blijkbaar Lauranne en dan vraag je je ondertussen toch even af waar je aan begonnen bent!

Het eerste goed voorbereide knutselwerkje: "we maken een Bumba hoedje" had best wel wat verrassingen in petto. De peuters hun eerste taak was om snippers te scheuren. Kaper op de kust: blijkbaar kan de doorsnee peuter geen papier in stukken scheuren. Toch zeker niet als ze dit als opdracht krijgen (de nieuwe Libelle van mama zal waarschijnlijk wél nog net lukken). De volgende taak was om de gele snippers op het volledige hoedje te plakken en de rode snippers enkel op de bollen in het midden. Na 4 keer opnieuw - met de nodige interactie - uitgelegd te hebben waar  ze de gele snippers moesten kleven en waar ook alweer de rode. En waar ze zeker NIET de rode moesten plakken, gingen de kids aan de slag. Na enkele minuten werd duidelijk dat de helft het verschil echt niet wist tussen rood en geel.
Het zijn bijgevolg gevlekte Bumba hoedjes geworden. Met hier en daar een snipper en voornamelijk heel erg kliederig van de lijm. Geel of rood, och wat maakt het uit?
En ze zijn stuk voor stuk zo lief en schattig die dotjes van kindjes!

Na één dag opnieuw met m'n voetjes in de praktijk te staan weet ik het zeker: 

Eindeloos respect voor de kleuterleidsters! 

Op naar morgen! 

Nail art: Kersjes voor instant zomergevoel!