Om mee te slapen

Eentje om over na te denken...

Resultaat van een middagje verlof!

Mijn eerste sleutelhanger-creaties. Meet "Dikkiedik" en "Flowerhartje". Zelfgemaakt! 

Brussel door de ogen van Marie

Iedere ochtend kom ik, laat ons zeggen: ongeveer 20 minuten te laat, toe in Brussel-Centraal. 

Op mijn blog is geen plaats voor het afschieten van de nmbs, daarvoor zijn genoeg haat-facebookgroepen gemaakt (En terecht!).  Over die 20 minuten (of meer) wil ik het dus niet hebben. 

Nee, ik stelde me vandaag de vraag wat een toerist ziet als hij toekomt in Brussel-Centraal...

Sowieso komt de doorsnee toerist onder de grond toe. In een enorme tunnel, waar de menigte al verandert in een hoop op hol geslagen kuddebeesten bij de minste spoorverandering. Als daar iemand zijn sigaret in de vuilnisbak gooit en het boeltje begint te smeulen, kun je wereldrampen creëren. 

Bij het bovenkomen, vind je met een beetje pech in de verste verte geen loket. Echt waar, een Panos, een Quick, een Leonidas en een Planet Parfum, een juwelenwinkel en een apotheker, alles is er! ... maar als je echt aan de verkeerde kant bovenkomt: geen loket. 

Als je eindelijk de gang naar de metro hebt gevonden, maak je als toerist kennis met Brussel. De eerste contacten zijn altijd van cruciaal belang zegt men. Daarom lijst ik even op wat er te zien is. 

Op de eerste hoek zit de clochard op z'n krukje. Deze is altijd vriendelijk. Knikt naar iedereen "goeiemorgen" en heeft ook wel vrij veel "klap" aan gewone pendelaars. 

Je loopt door richting metro en de walm komt je tegemoet. Het is een verschrikkelijke geur. Een mengeling van kak en pies en vuil en vettig. In de winter is het nog erger dan in de zomer. 

Dan zie je de kerstmanclochard. Hij heeft een witte baard en een kerstmuts op. Alleen ziet hij er heel er grommig uit. Veel grommiger dan een kerstman er moet uit zien, en hij rochelt ook heel veel. Hij heeft altijd z'n slaapzak bij en zit op de vieze vuile metrogangvloer. 

De derde persoon die je steevast tegenkomt is de mevrouw met de baby. Vorig jaar zat de mevrouw met de baby er ook al. De baby zou volgens mijn "ontwikkeling van het jonge kind-kennis" nu een peuter moeten zijn. Het is nog steeds een baby in een dekentje. 

Wie zie je nog tijdens de eerste kennismaking met Brussel? 

Een vrouw op een tapijtje die je altijd uitscheldt (de vrouw, niet het tapijtje); een clochard met 3 hondjes en 3 konijnen; een hoop zwerfjongeren die gul zijn met de complimentjes en voor heel de gang roepen "ééé, t'es jolie!" (waarvoor dank... :-s),... 

En als laatste: een groepje muzikanten, die midden in al die miserie vrolijke opgewekte deuntjes spelen. 

Welkom in Brussel beste toerist. Welkom in de hoofdstad van Europa...

Chapeau Europa... Dikke duim! 

Nail art: In eindejaarsstemming...

Hot or Not?

Op de Flairsite wordt iedere week een poll gedaan. Altijd leuk om te zien wat andere mensen van bepaalde uitspraken vinden, zou je denken. Het concept is simpel: kiezen of je iets "hot" of "not" vindt. Toch baart de mening van andere jonge vrouwen me de laatste tijd ernstig zorgen. Het is te zeggen, ik begin te twijfelen aan mijn eigen graad van normaalheid.
Ik geef enkele voorbeelden om dit te staven:

"Gaan slapen met make-up op" 
De grote meerderheid vindt die uitspraak "not". Ok, iedereen weet dat je niet moet gaan slapen met make-up op... En nu eerlijk, de dagen dat je veel make-up op hebt, zijn toch ook de dagen dat je midden in de nacht zo uitgeput thuiskomt dat je geen 10 minuten meer kunt opbrengen om de hele smurrie er af te halen? Dan wil je toch enkel je pyjama aandoen en in je bed kruipen voor de komende 12 uur? Ik toch... Op dat moment is het gaan slapen met make-up op, één van de hotste dingen die ik kan bedenken. True story.

Volgende voorbeeld: "De strijk laten doen door je moeder" 
De hots en nots zijn hier bijna gelijk verdeeld. Dat snap ik echt niet. Afgezien van het feit dat mijn moeder wel heel erg ver woont (geen eerlijk argument, i know), kun je er toch beter gewoon aan beginnen dan dat je eerst de boel in een mand moet draperen (3 minuten) , de mand in de auto zetten (5 minuten), naar je moeder moet rijden (laat ons zeggen gemiddeld 20 minuten?), daar een tas koffie moet drinken (half uur, minimum), terug naar huis moet rijden (weer 20 minuten) en enkele dagen later er opnieuw moet om gaan (weer 20 minuten), tas koffie drinken (half uur) en terug naar huis moet rijden (20 minuten).
Kort sommetje: 148 minuten duurt dit. Ik kan al een mand of 3-4 strijken in die tijd denk ik. Dikke "not" dus, maar veel jonge vrouwen denken hier blijkbaar anders over...

Nog eentje: "zenuwachtig zijn als je baas naast je staat"
Hier kan ik heel kort over zijn. Bijna iedereen vindt dit "hot". Waar gaat het naartoe met de wereld? Ik vind m'n baas allesbehalve "hot". Ik word in extreme gevallen wel zenuwachtig van de dingen die hij zegt, maar dat maakt hem echt nog niet "hot".  Never.
(Ik denk trouwens dat hij nog zenuwachtiger wordt van mij, dan ik van hem :-) Oeps!)

Een laatste om het af te leren: "vier op een rij spelen met je lief".
Iedereen vindt dit "hot". Shit!?! Heb ik iets gemist????

Kortom, ik heb maar weer eens het gevoel abnormaal te zijn. Kan iemand even voor mij het tegendeel bewijzen? Alvast bedankt!

Mozaïekjes

We hebben mozaïekjes in de badkamer.
Jawel, na vijf afspraken met het busje vol met Polen (en Turken) is het eindelijk gelukt! Ze kwamen eerst, ondanks herhaaldelijk afspreken, gewoon niet opdagen. Gisteren gingen we ons niet laten strikken, dus hadden we maar even gebeld toen ze weer niet tevoorschijn kwamen. Maar "auto kapot, niet komen vandaag, morgen komen".
En nu, vandaag, om half zes 's avonds weliswaar maar toch vandaag nog, stonden ze hier met man en macht! Om 60 centimeter mozaïekjes op te hangen. 60 centimeter! Met drie man en nog één kneusje dat mee was om op het busje te passen (waarschijnlijk om te voorkomen dat het opnieuw kapot ging).

De drie mannen moesten dus binnen in het appartement. En dan vraag ik me af of ze werkelijk opzettelijk eerst ergens in een ruwbouw de châpe gaan gieten en daarna in een afgewerkt appartement waar mensen wonen eventjes mozaïekjes gaan hangen. Zonder ook maar op het idee te komen hun schoenen ergens af te vegen. Gevolg 1: de trap en de gang extreem smerig.

De mozaïekjes moesten dus boven de lavabo komen. Het is te zeggen: tussen de lavabo en de spiegel. Makkelijk klusje zou je denken? Mis!
Het grijze voegselprutje is namelijk levend. Ja echt, levend. Dat kruipt zichzelf een weg waar het niet gaan moet.
Gevolg 2: Bad gedoopt met voegselprutje, kast besmeurd met voegselprutje, badkamerdeur bekogeld met voegselprutje, tegels boven het bad vol voegselprutje,...
De mannen hadden ook geprobeerd om het voegselprutje te temmen door er hier en daar wat water over te doen en wat in het rond te wrijven, maar het kon niet baten.
Gevolg 3: De badkamer extreem smerig.

De mozaïekjes hangen wel op hun plaats. Het ziet er zelfs goed uit. Maar de drie musketiers (de vierde zat nog in het busje) zijn drie kwartier binnen geweest en ik heb daarna een uur mogen kuisen. Voor 60 centimeter mozaïekjes. En na vijf keren proberen. Asteblieft.

Hoe doen ze het toch?

Ik had het er vandaag nog over met Celina... "Hoe doen ze het toch??"

Ze, zijn de echte "meisje-meisjes". Zo'n meisje dat ik wel wil zijn, maar waar ik zelfs na wanhopig proberen niet in slaag. 

Ik begin mijn dag nochtans meestal vrij goed. Netjes opgemaakt, geparfumeerd en m'n kleren en schoenen zorgvuldig uitgekozen. Als het even kan neem ik die ene sjaal, uit m'n collectie van de volledige 5 sjaals, die van kleur het minste vloekt bij de rest van m'n outfit. 

Tot daar gaat het goed. 

Het zal er maar om doen, dat het net die dagen waarop ik van mezelf zeg: "kind, je ziet er goed uit",  regent. Daardoor zijn de perfect opgemaakte ogen toch al een klein beetje uitgelopen nog voor ik goed en wel op de trein zit. 

Daar probeer ik koste wat het kost wakker te blijven (kwestie van de schmink te sparen), maar de slaap is me altijd te machtig. Gevolg: het moment dat ik in Brussel mijn ogen weer open doe,  is van de helft van de make-up geen spoor meer te bespeuren. 

Mijn haar heeft gelukkig geen last van regen, dus het kapsel redt het wel tot op kantoor. Het eerste uur toch. Daarna ga ik als een bezetene op zoek naar een elastiekje omdat het langs alle kanten kriebelt en mijn aandacht afleidt van m'n werk. Gedaan met het nette kapsel. Het blijft een slordig staartje voor de rest van de dag. 

Net na de middag krijg ik de klop van de hamer en begin ik in m'n ogen te wrijven. Fout, fout, fout! Nu is ook de andere helft van de make-up volledig naar de maan. Beter te verstaan als: er hangt meer zwart onder dan op m'n ogen. 

Ook beginnen m'n voeten op dat moment al serieus te knellen in mijn met zorg uitgekozen laarzen en mijn buik zou aangenamer aanvoelen in een trainingsbroek in plaats van de spannende nylon kousen die m'n bloed afsnoeren. Ik doe er nog een slopende vergadering bij, waar ik nog wat verder over m'n gezicht zit te wrijven en hou vol tot de dag om is. 

Ik sta na het werk op het perron bij twee perfect opgemaakte, heerlijk ruikende meisjes, in mantelpakjes en op naaldhakken. Hun poppenogen zien er uit alsof ze 5 minuten geleden opgemaakt zijn en het kan bijna niet anders dan dat ze de hele dag lang hebben lopen spuiten met hun flesje parfum en hun haar hebben gekamd. Aan hun stralende glimlach te zien, doen hun voeten in ieder geval nog geen pijn. 

Ik zie mezelf en de meisjes spiegelen in de aankomende trein en besef dat ik er na een lange werkdag echt verlept uit zie. Van de moeite die ik 's morgens heb gedaan, blijft er niets over. 

De vragen die we ons hierbij moeten stellen zijn: Hebben ze wonderschmink, wonderschoenen en een stalen karakter dat zich de hele dag sterk houdt? 

Of: Hebben ze zich om het uur opgesloten in het toilet om het boeltje bij te werken? 

Of: Hebben ze geen werk en zijn ze pas om 16u opgestaan? 

Ik vermoed het laatste. 

Een groot grijs, 4 keizerkes en een knobbeltjesvlaai

Naar de bakker gaan is niet evident. Ik doe het nochtans al van toen ik een jaar of 5 was. Maar nee, echt vanzelfsprekend is het niet meer nu. 

Eerst en vooral keer je een paar decennia terug als je hier de bakkerij binnen stapt. Het ziet er heel erg ouderwets uit als je het vergelijkt met Knokse en Gentse bakkerijen (een brood kost ook een stuk minder, dus dat heft mekaar dan weer op). 

Je hebt ook maar de helft zoveel keuze in producten. Makkelijk, zou je denken... maar niets is minder waar. 

Boterkoeken hebben ze niet. Of toch wel, een boterkoek is eigenlijk een soort boterkoek. Je kunt dus geen 4 soorten boterkoeken kopen. Er is maar één soort. (Iedereen nog mee?). Als je verschillende soorten boterkoeken wil kopen, moet je koffiekoeken vragen. 

De soorten koffiekoeken hebben dan weer andere namen dan bij ons. 

Een lange of een ronde suisse? No way! Krentenkoeken moet je vragen. 

Een chocoladekoek? No way! Een chocoladebroodje. Een éclair? Nee! Een sjoeke!

Als je pistolets vraagt, kijken ze naar je alsof ze het in Keulen horen donderen. Nochtans heet dat hier ook pistolets. Alleen spreek ik het blijkbaar uit als "piestolees" en is dat niet helemaal volgens het Hasselts accent. De truc is keizerpiestolees bestellen en gewoon "keizerkes" vragen. Dat lukt wel! 

Taart kun je niet kopen. Hier moet je vlaai eten. Vlaai is ook heel anders dan onze taart. Vlaai is altijd met confituur. Onze taarten kunnen ook met slagroom, crème au beurre of echt fruit zijn. Hier niet. 

Hier is het met confituur. Bij voorkeur met kriekenconfituur. 

Een groot bruin brood wordt hier ook niet gegeten. Hier eten ze grijs brood (jak!). 

Gelukkig moet ik dat niet dikwijls vragen, want meestal nemen we brood uit de broodautomaat. 

Daar valt trouwens ook een boek over te schrijven: 

Het zit namelijk zo: in de broodautomaat kun je kiezen: grijs (ahja!), wit, tarwe, volkoren,... brood.

Sinds deze week hebben we echter door dat de automaat gewoon zelf het brood kiest. Als je op tarwe duwt komt er soms een wit brood uit en soms ook een bruin, duw je op grijs komt er een volkoren brood uit, duw je op volkoren komt er gewoon bruin brood,... Het doet heel erg denken aan een vorm van broodroulette...

Je bent maar in één geval zeker van je keuze. Dat is als je op de onderste knop van de automaat duwt. Daar zitten altijd de zakjes boterkoeken. 

Euh, koffiekoeken.

Excuseer. 

Verhuisd!

We zijn verhuisd! 
Het heeft wat voeten in de aarde gehad. Letterlijk ook, nadat ze onze vloer weer hadden uitgebroken om de kapotte waterleiding te herstellen.
Na een goeie week zijn we eindelijk geïnstalleerd. Alles begint op z'n plaats te komen. We hebben zelfs een badkamer en de kleren zijn uitgepakt in onze spiksplinternieuwe kleerkast (oude gesneuveld in de verhuis).
Hier en daar moeten nog dingen worden opgehangen en in elkaar gestoken en enkele muren verdienen nog een laagje kleur maar voor de rest ziet het er piekfijn uit!

Ik kan me voorstellen dat er onder jullie wel enkele nieuwsgierigen zijn die zitten te popelen om de eerste previews van het appartement te zien. Bij deze geef ik jullie enkele teasers om onze stijl te ontdekken. Wie meer wil, moet naar Hasselt komen!

Busje vol met Polen?

Vandaag gingen we - net zoals de voorbije drie weekends - verven in ons appartement.
Op weg naar Hasselt stoppen we eerst even bij de behangwinkel, omdat we één muur in de slaapkamer met een leuk papiertje willen bekleden. We tjaffelen wat rond in de winkel maar de zaakvoerder - die me keihard aan het konijn van Alice in Wonderland "geen tijd, geen tijd, drukdrukdruk" deed denken - kan geen minuut vrij maken om ons enkele behangpapierboeken te laten zien. We besluiten om verder door te rijden naar Hasselt en maken nog een korte tussenstop in onze favoriete winkel: De Brico.
Na anderhalf uur komen we eindelijk aan bij ons appartement. Daar staat een typische witte camionette netjes geparkeerd voor onze deur. Het moeten wel supermannen zijn die daarmee rijden want de titel van hun camionette luidt in grote letters: "CHAPE, PARKET, VLOER, VENSTERBANKEN" - Beringen. Met andere woorden: deze mannen kunnen gewoon alles wat we nog nodig hebben.

We proberen met de eerste man die we tegen komen een gesprek aan te knopen. We willen hem graag vragen wat ze vandaag van plan zijn en hem duidelijk maken dat wij komen verven. Dat doen we eerst in onze moedertaal, het Nederlands. Geen succes. Dan maar in het Engels... nog minder succes, nu kijkt de man nog verschrikter dan bij het Nederlands. We zien er inderdaad als landlopers uit in onze verfkleren, maar zo'n grote ogen en open mond zijn toch voor niets nodig. We lopen verder door, ons appartement in. Daar treffen we nog 2 mannen. We proberen opnieuw dezelfde boodschap over te brengen. Nu ook in het Frans. Geen succes. Een 4de man komt er bij staan. En warempel! Die spreekt toch wel de volle 4 woorden Nederlands! We komen niet te weten wat ze precies van plan zijn, maar we merken wel dat er maar weinig plaats over is om nog te verven.
We maken hen duidelijk dat WIJ (wijzend naar onszelf) MORGEN (kringetje makend met de hand) terug zullen komen. Na een keer of 5 hebben ze door dat ZIJ - MORGEN - NIET hoeven terug te komen. Zucht.

Waren het Polen? Of waren het Turken? Who knows!? In ieder geval liep de communicatie zeer stroef. Het is dus niet verwonderlijk dat onze parket in de verkeerde richting ligt en dat je in iedere hoek van het appartement een leeg sigarettenpakje vindt met een "dodelijk" boodschap op in een onleesbaar alfabet.
Ohja... Die mensen willen tenminste werken op zaterdag...

Vrolijke lampjes!

Afgezien van het feit dat de werken in ons appartement zeeeeeeer langzaam vorderen - mogen we het zeggen: op z'n Limburgs misschien? - doen wij toch goed voort met de inrichting. 

In ons hoofd is het in ieder geval al perfect. Onze armen en ruggen vinden het al wat minder perfect na het voorbije weekend. We schilderden alsof ons leven er van af hing. De drie slaapkamers, de gang en de badkamer hebben al een spierwit plafond en dito muren. 

Handig is dat we allebei plafonds kunnen schilderen met een normale borstel en zonder ladder of trapje. 

*Een extra voordeel van groot zijn toegevoegd aan ons tot nu toe minieme lijstje!*

Toch waren we allebei serieus gekraakt na zoveel zware arbeid bij een Limburgse 30°. 

Ook op vlak van afwerking zijn we sinds vanavond al vrij ver gevorderd. Een vriendin van een collega van Stefan (viaviaviavia :-)) maakt zelf lampjes. De lampjes zijn superschattig en zorgen voor een instant goed gevoel. 

Aangezien onze meubels, vloer en muren zeer neutraal zijn, kan een beetje kleur in het interieur zeker geen kwaad. We kozen voor oranje in de living en multicolor (onmiddellijk de favoriet van Stefan en niet meer uit z'n hoofd te praten) in de slaapkamer. 

Meer info en leuke lampjes bij *Cozette* ! 

Logeerkamerkleur

Ik bedenk net dat ik nog geen conclusie heb geschreven over m'n enquête. Voor iemand met een wetenschappelijke opleiding is dit natuurlijk uit den boze. Er zijn al genoeg enquêtes op de wereld waar geen gevolg aan gegeven wordt.

Met 26 respondenten mogen we in eerste instantie stellen dat heel wat mensen begaan zijn met de kleur van onze logeerkamer. Dit aantal is echter verre van representatief voor het totale vriendenaantal. We mogen dus besluiten dat onze steekproef redelijk mislukt is.
Toch merken we een lichte voorkeur voor twee van de vier opties, zijnde olijfgroen met bruine accenten en rood met witte accenten. Deze opties behalen allebei exact evenveel stemmen.
Het écru met donkerblauw kunnen in ieder geval al uitsluiten (mijn excuses aan de individuen die hiervoor hun stem uitbrachten). Blijft dan de mossel noch vis "lichtbruin met lichtblauwe accenten" over.

Na een toevallig bezoekje in het nieuwe huisje van m'n schoonzus, die blijkbaar dezelfde verfsmaak als ik heeft, hebben we besloten om toch voor deze laatste optie te gaan. Het lichtbruin met lichtblauw is echt wel mooi, tijdloos, origineel, de max, toppie en supervet als je het op grote muren ziet. Het boekje van Levis is er niets tegen! Aangezien ook nog de volledige 6 van m'n vrienden vinden dat we voor deze optie moeten gaan, kunnen we gewoon niet anders ;-)!
Ook voor de rest van het appartement blijven we in hetzelfde gamma.
Voor de diehards of de extreme curieuzeneuzen:  http://www.coloresdelmundo.com/nepal/_nl/index.aspx

Pukkelpop alarm

Ik fiets vanmorgen, zoals iedere dag, niets vermoedend naar het station. Ik parkeer m'n fiets tussen de 1000 andere fietsen en zie nog net een meisje met een gigantische rugzak en een grote bidon water uit de auto van haar mama stappen. Terwijl ik mezelf nog afvraag of ze tegenwoordig ook al water moeten meenemen op scoutskamp, zie ik een groepje van een stuk of vijf slungels toekomen... met reuzenrugzakken én flessen water. Stilaan begint er iets te dagen... Wanneer ik tenslotte het station binnen ga en het perron van de trein naar Hasselt bekijk (ja, inderdaad, de trein die ik moet hebben want heb uitzonderlijk een afspraak in Leuven), wordt het duidelijk: het is Pukkelpop en ze zijn er dit jaar bijzonder vroeg in de ochtend bij.

Wanneer de trein het station komt binnen gereden moeten slechts een minuscuul aantal mensen in Gent afstappen. De rest blijft op elkaar geplakt met hun ronde tenten netjes in de inkom van de trein staan. Ik kan toch een plaatsje bemachtigen en begin voorzichtig rond te kijken. Ze zijn echt met massas! Naast mij zitten twee meisjes van 15 of hoogstens 16 jaar. Ze beginnen luidkeels te verkondigen "dat er op de site van de nmbs aangekondigd staat dat de mensen die naar Pukkelpop moeten, beter na de spits vertrekken. Maar ja zeg, dat al die werkmensen een keer na 9 uur vertrekken hé, anders hebben wij geen plaats op de camping!".

... Er zijn natuurlijk betere dingen om te zeggen als je even de trein van de werkmensen claimt met bidons water, reuzenrugzakken en ronde tenten. De boze blikken van de andere passagiers spreken boekdelen.
Daarna beginnen ze een soort muziek te luisteren waarvoor de drummer zeker een halve pallet Red Bull heeft moeten drinken. Jammergenoeg hebben ze slechte oortjes waardoor de helft van de trein kan meeluisteren. Weer boze blikken en gefrustreerd gezucht...
Ze tetteren door hun muziek heen over hun liefjes. Het meisje met de gouden nagels heeft er recent één van 20 jaar aan de haak geslagen, maar durft het niet zeggen thuis. Het meisje met de rode nagels zegt daarop dat alles echt wel beter is dan jongens van hun eigen leeftijd. Want die van 20 zijn tenminste volwassen!
(Oh boy!)

Wanneer de conducteur langskomt, moet hij 4 keer naar hun vervoerbewijzen vragen. Ik vraag me ondertussen stilzwijgend af wat je kunt denken als er op de trein een man naast je komt staan met een raar hoedje op z'n hoofd en een enorme nietjesmachine in z'n handen? Hoe kun je dan in hemelsnaam blijven "wablieft" zeggen en de bedoeling niet snappen?
Hun buurman doet echter nog beter! Hij laat eerst zijn vriendinnetje haar ticket tonen en zegt dan opgewekt tegen de conducteur: "het mijne is juist hetzelfde maar ik heb het niet bij". En de conducteur??? Die morrelt een heel klein beetje en loopt gewoon door!

Als de trein uiteindelijk in Leuven aankomt, stapt de helft van de Pukkelpoppers af en de andere helft blijft verbouwereerd zitten, twijfelend of ze nu in Leuven of in Hasselt moeten overstappen. De paniek dat ze er misschien niet zullen geraken, staat in hun ogen te lezen.
Ik doe de moeite niet om hen gerust te stellen en stap af. Ze hebben toch kleren, eten en drinken mee voor een week of vier. Die komen wel terecht.

Toevoeging (18/08): 
Na het onweer van daarnet krijgt de titel "Pukkelpop alarm" natuurlijk een heel andere betekenis. 
Sterkte voor de slachtoffers. 

Ode aan Sint-Cecilia

Vrijdagavond 12 augustus: concert op het Heldenplein door de harmonie Sint-Cecilia Heist. 

Het was een thuismatch, eentje waar er nog geen klein beetje zenuwen aan te pas komen. Of je nu op het Heldenplein zit, of je zit in je eigen living, veel verschil merkt een echte (Knokke)-Heistenaar niet. Ook het publiek kun je voor 90% bij voor- en familienaam noemen. Niets om nerveus voor te zijn dus!

Toch was het voor mij wel iets specialer dan de ontelbare andere concerten die ik al heb gespeeld. Eerst en vooral omdat ik dankzij de mooie ijzerwinkel in mijn mond nog altijd niet deftig kan dwarsfluiten en dus slagwerk "probeer" te spelen. Maar ook omdat de verhuis naar Hasselt steeds dichter bij komt.
Het was met de job in Brussel al moeilijk om iedere vrijdagavond op tijd in Heist te geraken voor de repetities, maar met een woonst in Hasselt wordt het toch echt wel een zware klus. Ik kan mezelf nog zoveel wijsmaken dat het wel zal lukken, echt lang zal ik dat waarschijnlijk niet volhouden. Het concert op het Heldenplein was dus hoogstwaarschijnlijk mijn laatste Sint-Ceciliaconcert.

Ik kijk met heel veel plezier terug op de +/- 12 jaar dienst en hou er super herinneringen aan over:

Uuuuuren in een uniform apepakje met een rok die nog nooit van het concept "lage taille" had gehoord en je zowat knevelde ter hoogte van je maag. Die rok werd gecombineerd met een hemd met een veel te grote kraag, een verkeerd geknoopte das en het 100ste paar nylon kousen waar geen gaten in mochten komen. Als afwerking had je een vest waar nog 3 man bij kon en waar de gouden tros met kogel ervoor zorgde dat je er uit zag als een uitgeschudden met scheve kleren aan. Kers op de taart waren de verplichte zwarte schoenen waarvan ik er nooit een paar heb gehad die écht goed zaten en de képie vol blutsen.
Na iedere activiteit wist je weer waarom je zoveel van jeansbroeken, gewone t-shirts en all-stars hield!

We deden talrijke uitstappen, naar tornooien en play-ins maar ook naar pretparken, we liepen zelfs een namiddag rond tussen de elektrische apparaten in Molecule! We vierden Cecilia-feestjes tot een gat in de nacht, deden fietstochten tot ons gat er van open lag en doorstonden misvieringen tot we plat lagen van het lachen.
We marcheerden rap in Holland en traag in Zeebrugge, we marcheerden in de donkeren en in de klaren, in de regen en in de zon, in de kou en in de hitte. We zaten uren op bussen, maakten jeugddagen, aten kilo's frieten, dronken liters bier en ice-tea en aten nog kilo's frieten.

De herinnering aan de fantastische groep mensen zal de herinnering zijn die het langste blijft plakken. Bedankt allemaal. Ik beloof dat ik zo veel als ik kan nog zal langskomen, maar doe me niet dood als er eens wat tijd tussen zit. Keep up the good work!

Nail art: Gouden bloemetjes!

Eerste dag Bumba!

De vrees om niets te doen te hebben hangt al van kindsbeen af altijd te wiebelen boven m'n hoofd. Tijdens één of ander onbewaakt moment nog voor de zomervakantie had ik beslist om m'n tijd toch ook nuttig te besteden tijdens mijn verlof. Gevolg: deze week mag ik een weekje kleuters/peuters entertainen in het thema Bumba.
Fluitje van een cent, zou een mens denken. Babysit van kindjes in alle groottes en maten, jarenlange speelplein ervaring, vorig jaar enkele dagen in het thema Hopla én op de koop toe pedagogie gestudeerd!
De voorbereiding hield dan ook niet veel in en al gauw was m'n planning voor deze week netjes opgemaakt.

Maar dan wordt het maandagochtend. Je beseft ineens dat je al bijna een volledig jaar achter je bureautje in Brussel zit en in de verste verte geen groepen kinderen meer hebt gezien. Dat besef je nog meer als de hordes blètende peuters binnen stromen, en dat besef je ten volle als je ze meeneemt naar je klasje waar ze je met grote ogen zitten aan te staren.
Als ze dan ook weigeren te reageren op expliciete peutervragen zoals: "En wat is jouw naam?" (denk aan de nadruk op "jouw")... Of wel reageren en je na vier keer opnieuw vragen de naam nog niet verstaan hebt... Njah, dan maak je er gewoon Noëlle van, ook al heet het kind in theorie blijkbaar Lauranne en dan vraag je je ondertussen toch even af waar je aan begonnen bent!

Het eerste goed voorbereide knutselwerkje: "we maken een Bumba hoedje" had best wel wat verrassingen in petto. De peuters hun eerste taak was om snippers te scheuren. Kaper op de kust: blijkbaar kan de doorsnee peuter geen papier in stukken scheuren. Toch zeker niet als ze dit als opdracht krijgen (de nieuwe Libelle van mama zal waarschijnlijk wél nog net lukken). De volgende taak was om de gele snippers op het volledige hoedje te plakken en de rode snippers enkel op de bollen in het midden. Na 4 keer opnieuw - met de nodige interactie - uitgelegd te hebben waar  ze de gele snippers moesten kleven en waar ook alweer de rode. En waar ze zeker NIET de rode moesten plakken, gingen de kids aan de slag. Na enkele minuten werd duidelijk dat de helft het verschil echt niet wist tussen rood en geel.
Het zijn bijgevolg gevlekte Bumba hoedjes geworden. Met hier en daar een snipper en voornamelijk heel erg kliederig van de lijm. Geel of rood, och wat maakt het uit?
En ze zijn stuk voor stuk zo lief en schattig die dotjes van kindjes!

Na één dag opnieuw met m'n voetjes in de praktijk te staan weet ik het zeker: 

Eindeloos respect voor de kleuterleidsters! 

Op naar morgen! 

Nail art: Kersjes voor instant zomergevoel!

Madam van de vloeren

"In welke richting we de vloer willen leggen?" Geen flauw idee, dus beter even naar de mening van madam van de vloeren polsen.
"Als je de planken in de lengte legt, lijkt de ruimte langer. Leg je ze in de breedte, lijkt de ruimte breder." Ohja, wat zijn we daar weer veel mee geholpen! We kiezen ervoor om de ruimte breder te laten lijken, omdat die er na even nadenken misschien toch wel lang en smal uitziet. En ook voornamelijk omdat we toch ooit de knoop moeten doorhakken.

Volgende dilemma: "Welke kleur van voegen hadden jullie graag voor de tegels?"
Ok, we wisten wel dat tegels gevoegd moesten worden, maar verder hadden we daar niet over nagedacht... Even later komt madam van de vloeren aanzetten met een volledige voeg-kleurenkaart. Fushia, kanariegele, turqoize of limoengroene voegen? Alles kan! We besluiten om niet gek te doen en houden het toch maar netjes bij wit.

Laatste dilemma: "Hoe hoog zouden de plinten mogen zijn?"
Ons antwoord "gewone standaard plinten zijn goed", was helemaal niet voldoende voor madam van de vloeren. Aangezien de standaardplinten van 4 tot 8 cm lopen, moeten we toch echt een keuze maken. Nadat madam bij wijze van levensecht voorbeeld nog eens met haar latje tot aan de plinten van de winkel loopt en ons meedeelt dat deze 5 cm zijn, besluiten we om het op 6 cm te houden. Mooi, netjes in het midden van de standaard plinten.

Voorproefje van de vloer van de woonkamer: (Bron: www.parky.be)

Meneer de verkoper

Je mag nog de meest eenvoudige droomkeuken in je hoofd hebben, het moment dat je die in de ruimte moet krijgen die je hebt... gaat het mis.
Uiteindelijk moet je rekening houden met een raam dat open draait, leidingen die van de verkeerde kant komen en een schuin dak waar geen hangkastjes op geïnstalleerd kunnen worden (vrij logisch, maar toch!). Daardoor ben je genoodzaakt om gewoon de keuze van de keukenverkoper te volgen - want hij heeft er toch verstand van - en je eigen ideaalbeeld even te laten varen. En toegegeven, zo praktisch was het inderdaad niet. De keuken van meneer de verkoper ziet er stukken beter en logischer uit. Hij geeft ons tussen de soep en de patatten ook nog een combi-oven en gaat dan toch maar voor de enkele in plaats van de dubbele spoelbak. Plaatsbesparend en we hebben toch een vaatwas.

Wat doe je verder als blijkt dat in je reuzebadkamer (ahja! Vierdubbel zo groot als de badkamer nu!) met moeite een ligbad past? Oeps! Opnieuw weet meneer de verkoper raad. Met de volle 3 centimeter overschot zit de badkamer nu netjes volgestouwd met alles wat we maar kunnen wensen. Of toch bijna alles. Die dubbele lavabo... ohja... wat dachten we eigenlijk :-)?

Meneer de verkoper weet ons verder ook nog te vertellen wat we best eerst de wc laten installeren voor we gaan schilderen. Kwestie van niet continu naar de buren of het station te moeten tjaffelen tijdens de werkzaamheden.
Ook verandert hij op de bestellijst nog snel het kraantje van het handwasbakje in het toilet. "Omdat we toch zeker geen voetbalkantinekraantje willen?" Oh nee, voor zover we ons daarbij iets kunnen voorstellen, willen we dat zeker niet.

Bedankt meneer de verkoper voor alle goede zorgen.

Nieuw appartement in de Oude Kuringerbaan!

Na een lange en heel frustrerende huizenjacht in Gent... het walhalla waar iedereen blijkbaar wil wonen en daar ontiegelijk veel geld voor wil geven, is het eindelijk zo ver: We hebben een appartement gekocht! In Hasselt. Op een paar honderd meter van het station, op een paar honderd meter van het stadscentrum en op een paar honderd meter van de autostrade. In de Oude Kuringerbaan, een rustige straat met rustige Limburgers. In een gewoon rijhuis waar nog 2 andere gezinnen zullen wonen op de tweede verdieping.
Het is een nieuwbouwappartement dat op ons staat te wachten om afgewerkt te worden.
Voor het eerst in mijn leven moet ik nadenken over deuren die naar de juiste kant moeten open draaien en dilemma's gaande van tegels vs. parket; bad vs. douche; behang vs. verf tot donkere of lichte muren en een groot vs. klein logeerbed.
Dat laatste is best wel belangrijk aangezien zowat iedereen uit de vriendenkring al weekendjes Hasselt plant. Hasselt is voor de doorsnee West-Vlaming dan ook vrij exotisch en bijna iedereen is er wel al eens "op reis" geweest of wil er ooit nog eens op bezoek gaan.
Een goed uitgebouwde logeerkamer zal dan ook onmisbaar zijn.

Ik probeer jullie op de hoogte te houden van onze verdere bouw- en verhuisavonturen.

Groetjes,
Marie

Nail art: Dolly Dot Nails

Het resultaat van kijken naar "the social network"!