Ze, zijn de echte "meisje-meisjes". Zo'n meisje dat ik wel wil zijn, maar waar ik zelfs na wanhopig proberen niet in slaag.
Ik begin mijn dag nochtans meestal vrij goed. Netjes opgemaakt, geparfumeerd en m'n kleren en schoenen zorgvuldig uitgekozen. Als het even kan neem ik die ene sjaal, uit m'n collectie van de volledige 5 sjaals, die van kleur het minste vloekt bij de rest van m'n outfit.
Tot daar gaat het goed.
Het zal er maar om doen, dat het net die dagen waarop ik van mezelf zeg: "kind, je ziet er goed uit", regent. Daardoor zijn de perfect opgemaakte ogen toch al een klein beetje uitgelopen nog voor ik goed en wel op de trein zit.
Daar probeer ik koste wat het kost wakker te blijven (kwestie van de schmink te sparen), maar de slaap is me altijd te machtig. Gevolg: het moment dat ik in Brussel mijn ogen weer open doe, is van de helft van de make-up geen spoor meer te bespeuren.
Mijn haar heeft gelukkig geen last van regen, dus het kapsel redt het wel tot op kantoor. Het eerste uur toch. Daarna ga ik als een bezetene op zoek naar een elastiekje omdat het langs alle kanten kriebelt en mijn aandacht afleidt van m'n werk. Gedaan met het nette kapsel. Het blijft een slordig staartje voor de rest van de dag.
Net na de middag krijg ik de klop van de hamer en begin ik in m'n ogen te wrijven. Fout, fout, fout! Nu is ook de andere helft van de make-up volledig naar de maan. Beter te verstaan als: er hangt meer zwart onder dan op m'n ogen.
Ook beginnen m'n voeten op dat moment al serieus te knellen in mijn met zorg uitgekozen laarzen en mijn buik zou aangenamer aanvoelen in een trainingsbroek in plaats van de spannende nylon kousen die m'n bloed afsnoeren. Ik doe er nog een slopende vergadering bij, waar ik nog wat verder over m'n gezicht zit te wrijven en hou vol tot de dag om is.
Ik sta na het werk op het perron bij twee perfect opgemaakte, heerlijk ruikende meisjes, in mantelpakjes en op naaldhakken. Hun poppenogen zien er uit alsof ze 5 minuten geleden opgemaakt zijn en het kan bijna niet anders dan dat ze de hele dag lang hebben lopen spuiten met hun flesje parfum en hun haar hebben gekamd. Aan hun stralende glimlach te zien, doen hun voeten in ieder geval nog geen pijn.
Ik zie mezelf en de meisjes spiegelen in de aankomende trein en besef dat ik er na een lange werkdag echt verlept uit zie. Van de moeite die ik 's morgens heb gedaan, blijft er niets over.
De vragen die we ons hierbij moeten stellen zijn: Hebben ze wonderschmink, wonderschoenen en een stalen karakter dat zich de hele dag sterk houdt?
Of: Hebben ze zich om het uur opgesloten in het toilet om het boeltje bij te werken?
Of: Hebben ze geen werk en zijn ze pas om 16u opgestaan?
Ik vermoed het laatste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten