Het was een thuismatch, eentje waar er nog geen klein beetje zenuwen aan te pas komen. Of je nu op het Heldenplein zit, of je zit in je eigen living, veel verschil merkt een echte (Knokke)-Heistenaar niet. Ook het publiek kun je voor 90% bij voor- en familienaam noemen. Niets om nerveus voor te zijn dus!
Toch was het voor mij wel iets specialer dan de ontelbare andere concerten die ik al heb gespeeld. Eerst en vooral omdat ik dankzij de mooie ijzerwinkel in mijn mond nog altijd niet deftig kan dwarsfluiten en dus slagwerk "probeer" te spelen. Maar ook omdat de verhuis naar Hasselt steeds dichter bij komt.
Het was met de job in Brussel al moeilijk om iedere vrijdagavond op tijd in Heist te geraken voor de repetities, maar met een woonst in Hasselt wordt het toch echt wel een zware klus. Ik kan mezelf nog zoveel wijsmaken dat het wel zal lukken, echt lang zal ik dat waarschijnlijk niet volhouden. Het concert op het Heldenplein was dus hoogstwaarschijnlijk mijn laatste Sint-Ceciliaconcert.
Ik kijk met heel veel plezier terug op de +/- 12 jaar dienst en hou er super herinneringen aan over:
Uuuuuren in een uniform apepakje met een rok die nog nooit van het concept "lage taille" had gehoord en je zowat knevelde ter hoogte van je maag. Die rok werd gecombineerd met een hemd met een veel te grote kraag, een verkeerd geknoopte das en het 100ste paar nylon kousen waar geen gaten in mochten komen. Als afwerking had je een vest waar nog 3 man bij kon en waar de gouden tros met kogel ervoor zorgde dat je er uit zag als een uitgeschudden met scheve kleren aan. Kers op de taart waren de verplichte zwarte schoenen waarvan ik er nooit een paar heb gehad die écht goed zaten en de képie vol blutsen.
Na iedere activiteit wist je weer waarom je zoveel van jeansbroeken, gewone t-shirts en all-stars hield!
We deden talrijke uitstappen, naar tornooien en play-ins maar ook naar pretparken, we liepen zelfs een namiddag rond tussen de elektrische apparaten in Molecule! We vierden Cecilia-feestjes tot een gat in de nacht, deden fietstochten tot ons gat er van open lag en doorstonden misvieringen tot we plat lagen van het lachen.
We marcheerden rap in Holland en traag in Zeebrugge, we marcheerden in de donkeren en in de klaren, in de regen en in de zon, in de kou en in de hitte. We zaten uren op bussen, maakten jeugddagen, aten kilo's frieten, dronken liters bier en ice-tea en aten nog kilo's frieten.
De herinnering aan de fantastische groep mensen zal de herinnering zijn die het langste blijft plakken. Bedankt allemaal. Ik beloof dat ik zo veel als ik kan nog zal langskomen, maar doe me niet dood als er eens wat tijd tussen zit. Keep up the good work!
bwoa, 2 repetities voor een lenteconcert moet toch volstaan voe jou om te kunnen meedoen?
BeantwoordenVerwijderenJa waarschijnlijk wel, maar ik vind dat lachen met de rest die daar iedere week zit... Dus doen we dat niet :).
BeantwoordenVerwijderen't is hoe da je t bekijkt hé, niet dat het in de dwarsfluitpupiter enorm noodzakelijk zou zijn, daar zitten nog een paar heel goeie tussen, maar in andere zou zoiets vooral een heel goeie steun kunnen zijn
BeantwoordenVerwijderen