Eerste dag Bumba!

De vrees om niets te doen te hebben hangt al van kindsbeen af altijd te wiebelen boven m'n hoofd. Tijdens één of ander onbewaakt moment nog voor de zomervakantie had ik beslist om m'n tijd toch ook nuttig te besteden tijdens mijn verlof. Gevolg: deze week mag ik een weekje kleuters/peuters entertainen in het thema Bumba.
Fluitje van een cent, zou een mens denken. Babysit van kindjes in alle groottes en maten, jarenlange speelplein ervaring, vorig jaar enkele dagen in het thema Hopla én op de koop toe pedagogie gestudeerd!
De voorbereiding hield dan ook niet veel in en al gauw was m'n planning voor deze week netjes opgemaakt.

Maar dan wordt het maandagochtend. Je beseft ineens dat je al bijna een volledig jaar achter je bureautje in Brussel zit en in de verste verte geen groepen kinderen meer hebt gezien. Dat besef je nog meer als de hordes blètende peuters binnen stromen, en dat besef je ten volle als je ze meeneemt naar je klasje waar ze je met grote ogen zitten aan te staren.
Als ze dan ook weigeren te reageren op expliciete peutervragen zoals: "En wat is jouw naam?" (denk aan de nadruk op "jouw")... Of wel reageren en je na vier keer opnieuw vragen de naam nog niet verstaan hebt... Njah, dan maak je er gewoon Noëlle van, ook al heet het kind in theorie blijkbaar Lauranne en dan vraag je je ondertussen toch even af waar je aan begonnen bent!

Het eerste goed voorbereide knutselwerkje: "we maken een Bumba hoedje" had best wel wat verrassingen in petto. De peuters hun eerste taak was om snippers te scheuren. Kaper op de kust: blijkbaar kan de doorsnee peuter geen papier in stukken scheuren. Toch zeker niet als ze dit als opdracht krijgen (de nieuwe Libelle van mama zal waarschijnlijk wél nog net lukken). De volgende taak was om de gele snippers op het volledige hoedje te plakken en de rode snippers enkel op de bollen in het midden. Na 4 keer opnieuw - met de nodige interactie - uitgelegd te hebben waar  ze de gele snippers moesten kleven en waar ook alweer de rode. En waar ze zeker NIET de rode moesten plakken, gingen de kids aan de slag. Na enkele minuten werd duidelijk dat de helft het verschil echt niet wist tussen rood en geel.
Het zijn bijgevolg gevlekte Bumba hoedjes geworden. Met hier en daar een snipper en voornamelijk heel erg kliederig van de lijm. Geel of rood, och wat maakt het uit?
En ze zijn stuk voor stuk zo lief en schattig die dotjes van kindjes!

Na één dag opnieuw met m'n voetjes in de praktijk te staan weet ik het zeker: 

Eindeloos respect voor de kleuterleidsters! 

Op naar morgen!